ازدواج و دیابت

موازنه ”  عشق و عقل ” در تصمیم گیری برای ازدواج در فرد دیابتی عشق و عقل دو بال صعود هستند ، چه در انتخاب رشته تحصیلی ، چه در شغل ، چه شریک آینده زندگی و چه بسیاری دیگر از نقاط کلیدی زندگی . فردی که دچار دیابت است و  یا فرد دیابتی را برای ازدواج انتخاب می کند باید بداند که در اصول و پایه های گزینش ، هیچ تفاوتی با افراد غیر دیابتی دیده نمی شود . اما یک نکته وجود دارد و آن حضور یک بیماری مزمن است که تا پایان عمر هیچ پاک کنی نمی تواند آن را پاک کند و همیشه وجود خواهد داشت . به طورخلاصه علاوه بر همه شرایط یک ازدواج عادی که در ازدواج فرد دیابتی وجود دارد یک تبصره نیز در زیر آن هست که همان دیابتی بودن است .  

توصیه هایی برای فرد غیردیابتی که فرد دیابتی را برای ازدواج انتخاب کرده است

فرد مورد نظر قرار گرفته توسط یک مبتلا به دیابت این حق را دارد که همچنان که معیارهایش را بررسی می کند به واقعیت وجود دیابت نیز با دقت و مطالعه توجه کند و توجه داشته باشدکه این فرد در بعضی از مواقع ، نیازمند خدمات ویژه ای مثل تغذیه ، فعالیت بدنی ، مصرف دارو است ، باید بیماری خود را تحت مهار داشته باشد و امکان بروز عوارض نیز وجود دارد . اگر فرد انتخاب شده ، معیارها و اصول پایه ای همسر بودن را در فرد دیابتی می بیند باید در کنارش ، نحوه مواجهه با بیماری و اداره آن را نیز بررسی نماید   . از جمله مواردی که باید مورد توجه قرار بگیرند عبارتند از : توانایی مقابله با تنش های روحی ، ضریب تحمل ، مهم دانستن خود و آینده زندگی خود ، انضباط و مدیریت خوب کاستی های ناشی از بیماری ، استفاده نکردن از روش های دفاعی روانی نابالغ مثل انکار بیماری یا فرار کردن از مشکل . پس این مهم است که فرد مورد گزینش ، اطلاعاتی در مورد دیابت داشته باشد تا به روشنی بداند که این بیماری چیست و اگر مهار نشود چه خطراتی در پی خواهد داشت بعد از حصول آگاهی و اشراف کامل به این جنبه ها و داشتن شناخت نسبت به بیماری و فرد بیمار ، این که آیا مجموعاً می تواند با یک مبتلا به دیابت زندگی کند یا خیر ، درحوزه خصوصی و مکانیسم های مقابله ای فرد قرار خواهد گرفت . ولی این را نیز باید دانست که یک فرد مبتلا به دیابت که بیماریش به خوبی مهار شده و انضباط زندگی را به نحو احسن رعایت می کند ممکن است از نظر روانی قوی تر از فردی باشد که به ظاهر سالم است . دیابت و زندگی زناشویی : همسر به عنوان مهم ترین منبع حمایتی بیمار حمایت دیگران می تواند به بیمار دیابتی کمک کند تا ترس ها و ناکامی های ناشی از بیماری اش را بهتر و آسان تر بیان کرده و مهار کند . مطالعات نشان می دهند که بیمارانی که از منابع مختلف حمایتی مانند حمایت اعضای خانواده و دوستان برخوردار هستند در مهار بیماری خود موفق تر عمل می کنند . وقتی بیمار دیابتی حس می کند که کسانی در اطراف او هستند که نگران سلامتی او بوده و از او مراقبت می کنند که می تواند با آن ها درباره عمیق ترین احساساتش صحبت کند حس مثبتی نسبت به خود و توانمندی هایش در مهار و سازگاری با بیماری پیدا کرده و بهتر برنامه خودمراقبتی را پیگیری می کند . در مورد افراد متاهل ، همسر ، مهم ترین منبع حمایتی بیمار محسوب می شود که می تواند تاثیر به سزایی در بهبود روند درمان بیماری به جا گذارد . از طرف دیگر روابط زناشویی نامناسب می تواند بزرگ ترین منبع تنش و تعارض برای بیمار باشد . درباره تاثیر تنش ها و تعارضات شدید در زندگی زناشویی نامناسب بر روی وضعیت سلامتی فرد ، نتایج مطالعات نشان می دهند که این وضعیت می تواند روی دستگاه ایمنی ، قلب و تنظیم قندخون تاثیر نامطلوب داشته باشد . در یک رابطه زناشویی ناسالم ، همسر فرد دیابتی نیز می تواند همانند خود فرد دیابتی احساسات ناخوشایند و آزاردهنده ای را تجربه کند . نگرانی از این که درآینده چه اتفاقاتی رخ خواهند داد . آیا همسر وی دچار عوارض دیابت خواهد شد . آیا بیماری او شدت پیدا خواهد کرد . آیا قادر به ادامه زندگی با او و انجام امور با همکاری یکدیگر خواهد بود ، آیا می توانند در کنار یکدیگر از زندگی لذت ببرند . این ها همه موضوعاتی هستند که به ذهن همسر بیمار دیابتی رسیده و موجب ترس او از آینده می شوند ، به ویژه اگر شروع دیابت در اثر چاقی و اضافه وزن و داشتن برنامه غذایی شد باعث بروز خشم همسر و یا افسردگی و ناراحتی ناشی از تحمیل هزینه های دارو درمانی می شود . به هر حال نحوه سازگاری بیمار و همسر او با بیماری می تواند تعارضات را بیشتر کرده و یا موجبات نزدیک تر شدن آن ها به یک دیگر را فراهم آورد . یکی از مهم ترین چالش های زندگی با یک فرد دیابتی ، تاثیر نوسانات قندخون ( افت و افزایش قند ) بر روی رفتار وی است . افت قندخون ( معمولاً کمتر از 60 میلی گرم در دسی لیتر ) می تواند موجب بروز رفتارهای پرخاش گرانه و بی قراری بیمار شود . گاهی مواقع ممکن است در موارد افت شدید قندخون ، رفتارهایی مانند کم طاقتی و بی حوصلگی ، نا آرامی ، بیان کلمات ناشایست و حتی رفتارهای همراه با خشونت از بیمار سر بزند . الگوی رفتاری فرد در مواقع افت قندخون غالباً یکسان است لذا اگر بیماری سابقه بروز چنین رفتارهایی را در موقع افت قندخون دارد بهتر است با همسر خود درباره پیداکردن راه کارهایی جهت رویارویی با این موقعیت ها صحبت کند . از طرف دیگر از آن جا که بیشتر از 40 درصد موارد افت قندخون در هنگام خواب اتفاق می افتند ، وجود همسر بیمار در کنار وی می تواند در این شرایط بسیار کمک کننده باشد.   افزایش قندخون نیز می تواند منجر به بروز علایمی مانند خستگی، پرخاش گری و عصبانیت شود. قندخون بالا ممکن است باعث شود که بیمار در طول شب چندین بار از خواب بیدار شده و در نتیجه خواب همسرش را نیز مختل کند . به هر حال این مشکل با کنترل مناسب قندخون قابل حل است . گاهی مواقع فرد از وقفه تنفسی در خواب رنج می برد که منجر به خروپف کردن او در خواب می شود . این مشکل می تواند باعث اختلال در خواب همسر و ناراحتی وی شود . همچنین افت قندخون می تواند توانایی جنسی بیمار را کاهش داده و در رابطه زناشویی اختلال ایجاد کند . معمولاً مهار افزایش قندخون می تواند این مشکلات را مرتفع نماید لیکن بالا ماندن قندخون در دراز مدت می تواند با آسیب به دستگاه عصبی خودکار ، فرد را دچار اختلال عملکرد جنسی نماید . در این صورت ارزیابی و درمان طبی لازم خواهد بود . علاوه بر همه مشکلاتی که ممکن است برای همسر بیمار دیابتی پیش بیاید یک نگرانی دایمی دیگر هم وجود دارد این که نتواند به خوبی از همسر بیمارش مراقبت کند . همسران افراد مبتلا به دیابت غالباً نیازهای همسر بیمارشان را در اولویت قرار داده و هر روز مقدار زیادی از وقت خود را صرف انجام امور مراقبتی همسرشان می نمایند تا حدی که بعضی از آن ها اظهار می کنند که نیازهای مراقبتی روزانه همسرشان همه زندگی آن ها را تحت الشعاع قرار داده است                                        . آنچه که باید از سوی همسران مورد توجه قرار بگیرد این است که ازدواج یک رابطه دو طرفه است در حالی که دیابت یک بیماری نیازمند خودمراقبتی است نه همسر مراقبتی . بی توجهی به عوارض دیابت در درازمدت ، زندگی زناشویی را با خطرهای جدی مواجه می کند . ناتوانی جنسی یا اختلال در نعوظ اندام تناسلی مردان یکی از مهم ترین و شایع ترین اختلالات جنسی ناشی از ابتلا به دیابت است که به طور عمیق و گسترده ای بر کیفیت زندگی زوجین تاثیر می گذارد . اگر شیوع ناتوانی جنسی در جامعه مردان ۴۰ تا ۷۰ سال را حدود ۶/۹ درصد برآورد کنیم ، ابتلا به دیابت ، شیوع این اختلال را در مردان بالای ۱۸ سال به ۳۵ درصد می رساند . البته میزان شیوع آن در مبتلایان به دیابت نوع ۲ بیشتر از مبتلایان به دیابت نوع 1 است که یکی از علل آن می تواند مسن تر بودن بیماران دیابتی نوع ۲ در مقایسه با بیماران دیابتی نوع ۱ باشد . همچنین مردان دیابتی۱۰ تا ۱۵ سال زودتر از سایر مردان به ناتوانی جنسی دچار می شوند . مردان مبتلا به دیابت ، علاوه بر احتمال ابتلا به ناتوانی جنسی ، ممکن است به اختلال های جنسی دیگری از قبیل بیماری پیرونی ، زودانزالی ، دیرانزالی ، برگشت انزال به عقب و بی میلی جنسی نیز مبتلا شوند . بخشی از این عوارض مربوط به پیشرفت بیماری دیابت و بخشی دیگر نیز عوارض داروهایی است که بیمار برای کنترل عوارض دیابت مصرف می کند . مردان مبتلا به دیابت به علل مختلفی به ناتوانی جنسی دچار می شوند . درگیری اعصاب محیطی ، تنگی عروق ، پرفشاری خون و نارسایی مزمن کلیه ها ناشی از دیابت همگی به بروز و تشدید اختلالات جنسی در مردان می انجامد .  

ازدواج و دیابت

انجمن دیابت و بیماریی های غیر واگیر استان مازندران